Όταν βρίσκεις στη ζωή σου ένα φωτεινό στερέωμα που σε ολοκληρώνει και ταυτίζεις το πιο δημιουργικό μέρος της ζωής σου με μια λειτουργία ονειρεμένη, όταν νιώθεις ευτυχισμένος που συνδέεσαι οργανικά με την ομορφιά και τη νιότη για χρόνους πολλούς και νιώθεις το ιερό άγγιγμα της σχολικής αίθουσας, τότε είσαι σε ψυχική κατάσταση μόνιμης νοσταλγίας. Γιατί έρωτας είναι η διδασκαλία…

Κανένας μα κανένας που δεν έχει διδάξει σε σχολείο δεν μπορεί να κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει στη διδασκαλία, το πού βρίσκεται ο εκπαιδευτικός κατά τη διάρκειά της. Μόνο ως βίωμα κατανοείται και κατακτιέται η ιερότητα της διδασκαλίας. Δεν μπορεί να μεταβιβαστεί ως εμπειρία ή ως γνώση, όπως δεν μπορεί να μεταβιβαστεί η γεύση του να είσαι γονέας.

Ξέρεις ότι κουβαλάς ένα βαρύ πολιτισμικό φορτίο, μια ιστορία που βαστάει αιώνες και αιώνες αλλά και μια αποσκευή που θα πάει πολύ μακριά στο βάθος του μέλλοντος. Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλους τους εκπαιδευτικούς σε κάθε γωνιά της Γης, σε κάθε έκφραση των καιρών και των εποχών.

Είτε είσαι εκπαιδευτικός που διδάσκει σε υπαίθριο χώρο με τον πίνακα καρφωμένο στον κορμό ενός δέντρου σε κάποιο φτωχοχώρι της Ινδίας είτε ήσουνα δάσκαλος στο πιο μικρό ορεινό χωριό της Ελλάδας στη σκληρή δεκαετία του 1950 είτε είσαι σε μια σχολική αίθουσα πολυτελείας με την πολλαπλή χρήση των νέων τεχνολογιών και των καινοτομικών δυνατοτήτων του ψηφιόκοσμου στο καλύτερο σχολείο του Μονάχου… υπάρχει η απόλυτα διαχρονική και καθολικά σταθερή εικόνα: εκπαιδευτικού – εκπαιδευόμενων, που έχει ενότητα στόχων και λειτουργιών, φιλοδοξιών και ονείρων. Πρόκειται για την πιο παράξενη ενότητα του χρόνου σε όλες τις εκφράσεις του – γιατί αναμιγνύεται παρελθόν, παρόν και μέλλον μετασχηματίζοντας εν πολλοίς το επιμέρους περιεχόμενό τους – και του χώρου γιατί πάντα υπάρχει ένα μέρος παγκοσμιότητας της γνώσης˙ και οι διδαχές του Ευκλείδη και του Αριστοτέλη, του Νεύτωνα και του Καντ, του Δαρβίνου και του Αϊνστάιν… ταξιδεύουν ακούραστα στο χωροχρόνο, στους καιρούς και στους λαούς – φλόγα άσβεστη, πάντα φωτεινή.

Μπορεί και ο εκπαιδευτικός να ασκεί ένα επάγγελμα, αφού έχει τις θεσμικές προς τούτο γνώσεις και δεξιότητες. Αλλά δεν είναι μόνο επάγγελμα το επάγγελμά του. Από την πρώτη ώρα που θα διδάξεις και κάθε ώρα και για όλη την πορεία της καριέρας σου νιώθεις ότι μεταμορφώνεσαι σε απόλυτα ξεχωριστό πρόσωπο, γιατί είσαι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέσα στα όνειρα των παιδιών και των νέων. Μπορεί κάποιος μη εκπαιδευτικός να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό; Και αν δοθείς ολοκληρωτικά ως ένας διανοούμενος στα νοήματα και στις αξίες του κόσμου και ψυχανεμίζεσαι ως ένας ποιητής δημιουργός καινούργιων δρόμων και ξέφωτων, είναι που τότε βιώνεις την απόλυτη μεταμόρφωση της «κάμπιας σε πεταλούδα».

Και θα νιώσεις αυτό τον παράξενο μετασχηματισμό να σου αλλάζει τη ζωή. Ένας αδιόριστος εκπαιδευτικός όχι μόνο δεν είναι καθόλου ο ίδιος όταν θα διοριστεί και θα διδάξει, αλλά είναι πολύ διαφορετικός. Είναι άλλος. Έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία του και η άποψή του για τη ζωή, το συναίσθημά του και η προσωπικότητά του! Κανένας άλλος άνθρωπος δεν συναντά μια τέτοια ασυνέχεια στο διάβα του βίου του. Και η απορία σου θα μείνει μόνιμος συνοδός στους τόπους του ανερμήνευτου και της μαγείας. Δεν προσπαθείς να την απαντήσεις – χωρίς να ξέρεις αν μπορείς… – γιατί θέλεις να μείνει ανεξήγητη, να μην την απομαγεύσεις, να διατηρήσει το άβατο ενός ιερού…

Και όταν συμβαίνουν όλα αυτά τα θαύματα της ζωής, πώς μπορείς κάποια στιγμή να τα εγκαταλείψεις; Πώς να αφήσεις τον παράδεισο, που είναι τόσο αληθινός, που είναι μια θεία δωρεά, που είναι η δική σου ελευθερία; Νοσταλγώ και ξανανοσταλγώ διαρκώς και αδιαλείπτως τη διδασκαλία, κάθε πτυχή της, από την πιο δύσκολη μέχρι την πιο τρυφερή. Είναι μια νοσταλγία πιο νοσταλγική από εκείνη της πρώτης της ζωής σου εστία, από την παιδική ηλικία, γιατί δεν είναι μόνο νοσταλγία νιότης αλλά και νοσταλγία ομορφιάς και ονείρου…

Υ.Γ.

Το άρθρο το αφιερώνω στην Γ΄ τάξη Λυκείου του 3ου Γενικού Λυκείου Ζωγράφου της φετινής σχολικής χρονιάς 2016-2017 (και πιο πολύ στις μαθήτριες της «δικής μου Κατεύθυνσης» τη Βασιλική, τη Δέσποινα, τη Δήμητρα, τη Δώρα και τη Σέβη, γιατί νιώθω ότι είναι πιο πολύ μόνο δικές μου μαθήτριες…), τους μαθητές αυτής της τάξης που βρέθηκαν στην προκυμαία όταν έφευγα από τη σχολική αίθουσα για εκείνες τις θάλασσες που θα με κάνουν να νοσταλγώ ακόμα περισσότερο τη διδασκαλία, εκεί που θα βρω την εκπλήρωση των ονείρων τους…
Πηγή alfavita.(Αρθογράφος Νίκος Τσούλιας )

Η ηθική δεν είναι ένα κουστούμι που το φοράς όποτε θέλεις να κάνεις φιγούρα. Είναι ένα ρούχο που φοράς καθημερινά και σε χαρακτηρίζει.

Έχω πετύχει πολλές φορές ανθρώπους οι οποίοι κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο, φουσκώνουν το ηθικό «Εγώ» τους πλέκοντας οι ίδιοι το εγκώμιο της ακεραιότητας του χαρακτήρας τους, ενώ οι πράξεις τους φωνάζουν από χιλιόμετρα πόσο υποκριτές είναι.

Εκείνοι που κατ’ εξοχήν ηθικολογούν, είναι οι πιο ανήθικοι.

Έχω επίσης γνωρίσει εκείνους τους ανθρώπους που στην προσπάθεια τους να περνούν όσο το δυνατόν απαρατήρητοι, υιοθετούν τη συμπεριφορά της γάτας. Τρίβονται δηλαδή στα πόδια οποιουδήποτε βρεθεί στο δρόμο τους, χαριεντίζονται και συμφωνούν σε ό,τι λέει ή κάνει, ενώ μόλις γυρίσουν την πλάτη τους, θάβουν ασύστολα και χωρίς ίχνος ντροπής.
Όμως, εκείνοι που ακατάπαυστα δικαιολογούν, είναι οι πιο άδικοι.
Το θάρρος της γνώμης έχει από καιρό πάει περίπατο.

Το λεγόμενο «χάιδεμα» των αυτιών είναι συνήθης πρακτική και μάλιστα συχνά με τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή να κρατάμε εαυτόν μακριά από διαμάχες που μπορεί να μας κοστίσουν σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο.

Πολλοί άνθρωποι δικαιολογούν αυτή την πολιτική, διότι ας μη γελιόμαστε περί πολιτικής πρόκειται, με διάφορα επιχειρήματα, μερικά από τα οποία μπορεί να έχουν κάποια βάση διότι σε γλιτώνουν από έχθρες και μαλώματα.
Εντάξει λοιπόν.
Αν ο άλλος επιμένει πως ο γάιδαρος πετάει, δεν είναι ανάγκη να μπεις στην διαδικασία να αποδείξεις κι εσύ πως δεν είσαι ελέφαντας. Άσε τον τρελό στην τρέλα του, που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μπαίνει στη μέση η ηθική;

είναι σαφέστατα δύσκολο να προσδιορίσεις ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι ορθές και αποδεκτές και ποιες είναι λανθασμένες και ανάρμοστες.
Σπάνια υπάρχει συμφωνία ως προς τις παραμέτρους που προσδιορίζουν το ηθικό και το ανήθικο.
Όμως, σε θέματα συνειδήσεως δεν έχει θέση ο νόμος της πλειοψηφίας.
Συχνά επηρεαζόμαστε από το πώς αντιμετωπίζουν οι γύρω μας ένα θέμα και προσπαθούμε να πάμε με το ρεύμα.

Οι πραγματικές αρχές παρόλα αυτά, θα έπρεπε να είναι αμετακίνητες σαν βράχος, να τις υπερασπιζόμαστε με όποιο κόστος. Μπορούμε να ακολουθούμε το ρεύμα στον τρόπο που τοποθετούμαστε ή χειριζόμαστε μια κατάσταση, αλλά να μην κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που πιστεύουμε, ακόμη κι όταν δεν έχουμε να κερδίσουμε ή να χάσουμε κάτι.
Είναι θέμα αρχής.
Αληθινός δείκτης πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, ούτε οι προσωπικές απολαβές.
Είναι το προσωπικό ήθος.

Δεν κάνω λόγο ούτε για την κοινωνική, ούτε τη σεξουαλική, ούτε τη χριστιανική ηθική.
Μιλάω για την αρχή όλων των ηθικών παραμέτρων, που δεν είναι άλλη από την προσωπική αντίληψη και ατομική στάση, απέναντι στο καλό και το κακό.

Η ουσιαστική, λοιπόν, ηθική, είναι η επαφή με την ίδια τη φωνή της συνείδησής μας.
Κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια, τον αξιολογεί δηλαδή όπως αυτός είναι συνηθισμένος, μ’ ένα δικό του τρόπο, ξεκινώντας από μερικές γενικές κατευθύνσεις.
Ο Κομφούκιος είπε πως η απόλυτη αρετή συνίσταται από την ικανότητα να τηρείς οπουδήποτε πέντε κανόνες: σοβαρότητα, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια, συνέπεια, καλοσύνη.
Απόλυτα ενάρετος δεν είναι κανένας μας. Όλοι έχουμε καλές και κακές πτυχές.
Ο τρόπος που φερόμαστε στους άλλους, οι πράξεις μας ή ακόμη και η απουσία πράξης, καθορίζουν το ήθος μας.

Δεν πρέπει να αντιδρούμε μόνο σε ό,τι μας πληγεί σε προσωπικό επίπεδο.
Πρέπει να έχουμε το σθένος να υποστηρίζουμε τις αρχές μας οποτεδήποτε χρειαστεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματά το βόλεμα της αυτοδικαιολογίας και ο καθένας να υπερασπίζεται την ηθική του, αν έχει, και να κάνει αυτό που πρέπει, όταν πρέπει.
Ο Δάντης έγραψε ότι οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση.
Κάτι θα ήξερε παραπάνω.

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα

(πρωτοδημοσιεύτηκε στο eyedoll.gr στις 17-1-14)

Απόδοση στα ελληνικά της συμμετοχής του Νόαμ Τσόμσκι στη συζήτηση “Μάθηση Δίχως Σύνορα”, με τίτλο “Ο Σκοπός της Εκπαίδευσης” – The Purpose of Education – μια πρωτοβουλία του ιστότοπου Learning Without Frontiers (http://www.learningwithoutfrontiers.com/)
Λήψη βίντεο: Ιανουάριος 2012 στο MIT
1η Προβολή: Φεβρουάριος 2012 στη διεύθυνση http://www.learningwithoutfrontiers.c…
* Το κείμενο της συνέντευξης στα ελληνικά: http://xeimarros.blogspot.gr/2012/07/… *

Πώς μπορεί να διδάσκει Φυσική σχετίζονται με την τέχνη; Για Ηλίας Καλογήρου, μια παθιασμένη και πολυβραβευμένο καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι μαθητές είναι λίγο καλλιτέχνες, προικισμένο με ακονισμένα ευαισθησία και έτοιμοι να αισθανθεί την ομορφιά γύρω τους και να εμπνευστούν. Αυτός είναι ο λόγος, ο Ηλίας Καλογήρου υποστηρίζει ότι η διδασκαλία Φυσικής πρέπει να συλλάβει όχι μόνο το μυαλό, αλλά επίσης, και ίσως το πιο σημαντικό, η καρδιά των φοιτητών? να τους προσλαμβάνουν στην περιπέτεια της μάθησης, δείχνοντάς τους την ομορφιά της επιστήμης, για να φέρει στο προσκήνιο τις δεξιότητες και τα ταλέντα του κάθε μαθητή, για να τους βοηθήσει να ενισχύσουν την προσωπικότητά τους και να τους ωθούν να συνεργάζονται και να συν-δημιουργούν.

Μιχάλης Αγάθος είναι ένας θεωρητικός φυσικός και μέλος της διεθνούς συνεργασίας LIGO-Παρθένος των ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων. Ξεκίνησε την ομιλία του με την εισαγωγή μας σε δύο μαύρες τρύπες, οι οποίες έλκονται μεταξύ τους. Καθώς πλησιάζουμε, αν ακούσουμε προσεκτικά, θα ακούσουμε κάτι, και ότι κάτι είναι ένα βαρυτικό κύμα. “Τα πράγματα που μάθαμε στο σχολείο για τη βαρύτητα είναι λάθος, είναι ακριβώς διδάσκονται ως μια εύκολη προσέγγιση της πραγματικότητας», λέει. Το βαρυτικό κύμα ξεκίνησε το ταξίδι του 1.3 δισεκατομμύρια χρόνια πριν και είχε εντοπιστεί από την επιστημονική ομάδα τον Σεπτέμβριο του 2015, 100 χρόνια μετά την πρόβλεψη του Άλμπερτ Αϊνστάιν για την ύπαρξή τους. Αυτά τα 0,2 δευτερόλεπτα αντιπροσώπευε μια μάζα ισοδύναμη με 3 ήλιους, “ένα δώρο που η φύση αποφάσισε να δώσει ως, και ήταν δυνατά, καθαρό και όμορφο», λέει, προσθέτοντας ότι «το σύμπαν ήταν πάντα βουητό σε εμάς και εμείς απλά πήρε τα αυτιά. Ας ακούσουμε την κοσμική συμφωνία μαζί ». Μιχάλης Αγάθος είναι υποψήφιος διδάκτωρ στη βαρυτική φυσική στο Nikhef Άμστερνταμ, και μέλος της διεθνούς συνεργασίας LIGO-Παρθένος των ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων. Σπούδασε Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του ΕΜΠ (Αθήνα) και έλαβε του μεταπτυχιακά στη Θεωρητική Φυσική και τα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, που εργάζονται στους τομείς της κβαντικής βαρύτητας και Noncommutative Γεωμετρία.στην διδακτορική του διατριβή που ειδικεύεται στη μελέτη των βαρυτικών κυμάτων που προέρχονται από συνενώνονται δυαδικά συστήματα που αποτελούνται από μαύρες τρύπες και τα αστέρια νετρονίων. Αυτός διερευνά το πώς τα κύματα της βαρύτητας μπορεί να εξαναγκαστεί να καταθέσει σχετικά με τη φύση της βαρύτητας, σχετικά με τις ιδιότητες των μαύρων οπών και της υπερ-πυκνή ύλη, για την έναρξη και την εξέλιξη του Σύμπαντος μας. Στην πρόσφατη ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων, τις αναλύσεις του συνέβαλε στην απόδειξη ότι η ανιχνευτεί σήμα επαληθεύει τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Einstein, και ρυθμίστε το πιο αυστηρό άνω όριο μέχρι σήμερα σχετικά με τη μάζα του γκραβιτόνιο. Αυτή η ομιλία δόθηκε σε μια εκδήλωση TEDx χρησιμοποιώντας η μορφή συνέδριο TED αλλά ανεξάρτητα διοργανώνονται από μια τοπική κοινότητα.

Ο φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ έχει πει «Όταν συναντήσω τον Θεό, θα του θέσω δύο ερωτήματα: Γιατί σχετικότητα και γιατί στροβιλισμός; Πιστεύω ότι θα έχει μια απάντηση για το πρώτο». Παρόλο που η τυρβώδης ροή είναι δυσνόητη μαθηματικά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη για να την παραστήσουμε. Η Ναταλία Σαιντ Κλαιρ δείχνει πώς ο Βαν Γκογκ παρουσίασε το βαθύ μυστήριο της κίνησης, των ρευστών και του φωτός, στα έργα του.

Μάθημα από τη Ναταλία Σεν Κλερ, κινούμενα σχέδια από τον Άβι Όφερ.

Ο Έλληνας αστροφυσικός που έχει «επισκεφτεί» όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, έχει όλους τους λόγους να μην σταματάει να ονειρεύεται την επόμενη αποστολή του στο αχανές διάστημα.

Τα περισσότερα παιδιά του κόσμου, μοιράζονται ένα κοινό πάθος: να κοιτάζουν ψηλά στα αστέρια και να ονειρεύονται ταξίδια μέχρι το διάστημα. Ο Έλληνας αστροφυσικός Σταμάτης Κριμιζής έφτασε αυτό το «όνειρο» ένα βήμα παραπέρα.

Μεγαλώνοντας στη Χίο, ο Σταμάτης Κριμιζής δεν ήταν διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδιά. Κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό στον Βροντάδο, αναρωτιόταν τι μπορεί να κρύβεται στο αχανές διάστημα. Η διαφορά με τους υπόλοιπους συνομήλικούς του όμως, ήταν ότι ο Σταμάτης δεν περιορίστηκε εκεί. Αποφάσισε να πάρει μέρος στην εξερεύνηση του γαλαξία, φτάνοντας στο σημείο να «επισκεφτεί», με τον δικό του τρόπο, όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, προσφέροντας πολύτιμες απαντήσεις σε ορισμένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα του σύμπαντος.

Ο Σταμάτης ήταν γιος Έλληνα μετανάστη, ο οποίος πηγαινοερχόταν στις Η.Π.Α. Όταν έχασε σε μικρή ηλικία τον πατέρα του, αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αμερική και να σπουδάσει Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα προς την εκπλήρωση του ονείρου του, κόντρα στις δυσκολίες της εποχής. Πριν εκπληρώσει όμως το μεγάλο του όνειρο, την ενεργή συμμετοχή του στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του διαστήματος, κατάφερε στα 21 του χρόνια να βιώσει ακόμη ένα, αυτό της συνάντησης με τον μέντορά του, τον σπουδαίο Τζέιμς Βαν Άλεν, τον κατασκευαστή του πρώτου αμερικάνικου δορυφόρου.

Δίπλα στον Βαν Άλεν, ο Σταμάτης μετατράπηκε από ένας απλός φυσικός σε έναν άνθρωπο που ονειρεύεται πώς λειτουργεί η φύση, οι πλανήτες… πώς ενεργοποιείται η ύλη και πώς αντιδρούν τα μαγνητικά πεδία. Το μότο του Βαν Άλεν ήταν πως «πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να σταθεί τυχερός» κι αυτό ακριβώς έκανε κι ο ίδιος ο Κριμιζής, δουλεύοντας σκληρά ώστε να αποκτήσει τις γνώσεις που απαιτούνται για την ανακάλυψη του καινούργιου.

Ως ένα νεαρό παιδί άλλωστε, βρέθηκε στα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι του, καταφέρνοντας από πολύ νωρίς να ξεχωρίσει. Για να τα καταφέρει, εκμεταλλεύτηκε φυσικά και τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί.

Υπό το φόβο ενός πυρηνικού πολέμου στα τέλη της δεκαετίας του ’50, κι ενώ η αμερικάνικη κοινωνία βρίσκεται σε σοκ, με καταφύγια να κατασκευάζονται διαρκώς, η επιστημονική κοινότητα ξοδεύει εκατομμύρια για έρευνες στην τεχνολογία και τις θετικές επιστήμες. Ο Σταμάτης Κριμιζής εκμεταλλεύεται σωστά το γεγονός αυτό και αποτελεί ο ίδιος κινητήριο μοχλό αυτής της κατάκτησης.

Μετά το πτυχίο του, ακολουθεί το μεταπτυχιακό αλλά και το διδακτορικό του, με τη διατριβή του, πάνω στη διαπλανητική διάδοση των πρωτονίων, να γίνεται γνωστή ως «μοντέλο Κριμιζή». Από επίκουρος καθηγητής γίνεται ισότιμος καθηγητής στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, ενός εκ των κορυφαίων ιδρυμάτων στον πλανήτη. Ο ίδιος είχε ήδη επινοήσει, σχεδιάσει και κατασκευάσει τον πρώτο μετρητή στέρεας κατάστασης που εστάλη ποτέ στο διάστημα, ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό το μοναδικό του ταξίδι στα βάθη του γαλαξία.

Μπορεί ο ίδιος να μην έχει βρεθεί ποτέ στο διάστημα, όμως τα όργανα και τα οχήματα τα οποία έχει σχεδιάσει, έχουν επισκεφτεί και τους εννέα πλανήτες του ηλιακούς μας συστήματος.

«O άνθρωπος είναι πολύ περιορισμένος, βλέπει με τα μάτια του ένα ορισμένο μήκος των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Όμως τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα επεκτείνονται πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να δούμε. Τα δικά μου μάτια είναι σε κάθε αποστολή επάνω στο διαστημόπλοιο, με αποτέλεσμα να βλέπω πολύ περισσότερα από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να διακρίνω ως επιβάτης.»

Πράγματι, ο αστροφυσικός έχει συνδέσει το όνομά του με τα πιο σημαντικά προγράμματα της NASA, όπως οι θρυλικές αποστολές Voyager 1 και 2, ενώ από το 1999 ο αστεροειδής 8323 φέρει το δικό του όνομα, χαρίζοντάς του μια θέση στην αιωνιότητα.

Μια πορεία που ξεκίνησε περισσότερο από μισό αιώνα πριν, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά απ’ την ολοκλήρωσή της, αφού τον Ιούλιο του 2015 συμμετείχε στο παρθενικό «πέρασμα» του ανθρώπου από τον Πλούτωνα μέσω της αποστολής του «New Horizons», ενώ ήδη σχεδιάζει και την εκτόξευση του Solar Probe Plus προς τον Ήλιο, τον Ιούλιο του 2018, μια αποστολή για την οποία παλεύει τα τελευταία 40 χρόνια.

«Η αλήθεια είναι ότι χωρίς ποτέ να ομολογείται, πάντα επικρατεί μια προκατάληψη απέναντι στις γυναίκες που ασχολούνται με την επιστήμη. ‘Έχοντας διατελέσει επί 14 χρόνια διευθυντής διαστημικών προγραμμάτων στο Τζονς Χόπκινς, μπορώ να υπερηφανεύομαι που διόρισα την πρώτη γυναίκα επικεφαλής σε ένα διαστημικό πρόγραμμα το 1992.»

Τα όνειρα για τον Σταμάτη Κριμιζή δεν σταματάνε εδώ, αφού δεν διστάζει να αποκαλύψει πως θα ήθελε μια μέρα να ατενίσει τον Ήλιο. Παρά τις επιτυχίες του, παραμένει προσγειωμένος, υπογραμμίζοντας πως «ο επιστήμονας οφείλει να εστιάζει στο εφικτό και να μην επιχειρεί να απαντήσει πανανθρώπινα ερωτήματα δίχως να στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα». Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δε θα προσπαθήσει, όπως κάνει άλλωστε από πολύ μικρός, καταφέρνοντας να λύνει συνεχώς σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τους πλανήτες.

Αν ο μικρός Σταμάτης, που κοίταζε ψηλά στα αστέρια στον Βροντάδο της Χίου, μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια ημέρα ένας απ’ τους αστεροειδείς θα είχε το δικό του όνομα, θα αισθανόταν σίγουρα δικαιωμένος. Αρκετά απ’ τα μυστήρια του διαστήματος απαντήθηκαν χάρη στη δική του δουλειά και το μόνο βέβαιο είναι, ότι το δικό του ταξίδι στο διάστημα, έστω κι αν είναι μεταφορικό, είναι μια απ’ τις σπουδαιότερες περιπέτειες που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Πηγή : HuffPost Greece

Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

Παρακάτω θα βρείτε το πρόγραμμα των πανελλαδικών εξετάσεων του 2016.

Πρόγραμμα πανελλαδικών 2016

Σας εύχομαι Κάθε Επιτυχία.